étymologie et compléments
cantarèl
- masculin singulier : cantarèl [kantaˈrɛl]
- féminin singulier : cantarèla [kantaˈrɛlo̞]
- masculin pluriel : cantarèls [kantaˈrɛls]
- féminin pluriel : cantarèlas [kantaˈrɛlo̞s]
- prononciations et variantes
- l. : [kantaˈrɛl]
- p. : cantarèu
- lim. : chantarel
- d. : chantarèl
adjectif
- qui aime à chanter → V. acantairit
- chantant, sonore → V. cantadís
- Lo Gardon cantarèl. — J. de Brion (Languedoc)
- Cantatz, cantatz, manhanarèla
Que la culida es cantarèla. — Frédéric Mistral, Mirèio, 1859
- R1 : Mistral 1879
- R2 : Cantalausa 2002, Ubaud 2011
cantarèl
- singulier : cantarèl [kantaˈrɛl]
- pluriel: cantarèls [kantaˈrɛls]
- prononciations
- l. : [kantaˈrɛl]
- p. : cantarèu
- d. : chantarèl
substantif masculin
- appeau, sifflet qui imite le chant des oiseaux → V. chilet, siulon
- petit tas de pierres empilées dans un champ, ainsi nommé parce qu’il sert de perchoir aux oiseaux → V. montjòia
- hélice raticoïde, espèce de colimaçon → V. tapada
- [d.] ramoneur → V. rasclacheminièra
- R1 : Mistral 1879
- R2 : Ubaud 2011